Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Duo Reges: constructio interrete. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Itaque ab his ordiamur. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Illud non continuo, ut aeque incontentae. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Is es profecto tu. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

Bonum incolumis acies: misera caecitas.
Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis.
Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem.

Haec dicuntur inconstantissime.: Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Praeteritis, inquit, gaudeo.: Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.
Recte dicis;: An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].
Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a
te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.